Apokaliptična kiša i nova definicija pojma niske oblačnosti obilježili su jutro dana što se svake četiri godine pridodaje februaru. Premda je buđenje na Balkanu uvijek teško, otvaranje kapaka posljednjeg februarskog dana bilo je naročito mučno zbog besane noći uzrokovane dilemom od životnog značaja: Hoće li Dikaprio konačno dobiti Oskara? Hiljade i hiljade poznavalaca i ljubitelja filmske umjetnosti držalo je palčeve tako čvrsto da su bezmalo zaustavili dotok krvi u tom dijelu tijela. Srećom, pravdoljubivi balkanski narodi mogli su da odahnu; pravda je zadovoljena, kao i njihova godišnja potreba da budu dio nečega što se svrstava pod kategoriju umjetnosti i kulture. Doduše, da ne zgriješim, treba reći da dio tih ljudi tokom cijele godine aktivno učestvuje u maratonima pljuvačine i omalovažavanju kulture i umjetnosti sa ovog prostora, ili recimo, u raspravama o tome čiji je Ivo, a čiji Meša.
Nema komentara, lajkova, dijeljenja, tvitanja kad Tanju Stupar Trifunović nominuju za Evropsku nagradu za književnost. Ili da se vratimo filmu – vijest da je film Daneta Komljena nominovan za nagradu EFA, tj. „evropskog Oskara“, prošla je takoreći potpuno nezapaženo i u medijima i u javnosti. Donekle se digne nešto prašinice (uz neizostavne zajedljive komentatorske mirođije) kada status Udruženja književnika ostane na nivou Udruženja uzgajivača golubova pismonoša „Teslini darovi“, kad se podsjeti da je status slobodnih umjetnika u Republici Srpskoj i dalje nedefinisan, kad se kultura i umjetnost u Srbiji unižava novim zakonskim rješenjima, ili kad se pojave škakljive fotografije hrvatskog ministra kulture.
A onda se prašina slegne, talog ostane gdje jeste, sve se umrtvi i ljudi mirno pođu na spavanje. O buđenju niko ne razmišlja.
Pročitajte i:
